کد مطلب:252455 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:238
توسل به حیله ی سیاسی برای انتقال
در نامه ای كه متوكل به امام می نویسد از اشتیاق خود به دیدار امام سخن می گوید البته نیازی به توضیح اصل نامه نیست زیرا اصل نامه كه از طرف متوكل ارسال شد با همه حلاوت در عبارت و لطف در معنا بوی تهدید می داد و كم و بیش از دخالت امام ابوالحسن هادی در اوضاع سیاسی حكایت می كرد و به طور كنایه ابهام انگیزی سفر
[ صفحه 43]
به سوی سامرا را یك سفر جبری نشان می دهد، امام خواه و ناخواه مدینه را به قصد سامرا ترك فرمود.
باری طبق صلاح دیدهای سیاسی - اجتماعی امام تصمیم به سفر گرفت، البته با همان تشریفات و احتراماتی كه متوكل وعده داده بود این سفر برگزار شد، اما هنگامی كه موكب امام به شهر سامرا رسید متوكل دستور داد خاندان رسالت را به بهانه اینكه هنوز قصر مناسبی جهت اقامت امام تهیه ندیده اند در (خان الصعالیك) فرود آورند خان الصعالیك از نظر لغت به معنای (خانه گدایان) می باشد، این مكان جای محترم و مجللی نبود هر چند اقامت امام در آنجا بیش از دو سه روز به طول نینجامید و بعد به خانه آبرومند و آبادی نقل مكان كردند ولی از دیدگاه سیاسی این نخستین ضربه ای بود كه متوكل به زعم خود بر شخصیت امام هادی فرود آورده بود.
سیاستمداران و مردمان سودپرست و آنان كه شخصیت ها را بر ملاك مادیات می سنجند سودها و زیانهای زندگی را در سود و زیان مادی منحصر می دانند و مطلقا به معنویات و مقام روحی اشخاص نمی اندیشند، دارای چنین بینشی هستند متوكل كه در محیط حیات خود جز قصر و شكوه و تجمل و امر و نهی، برجستگی دیگری نمی دید، امتیازات حیات خود را محدود به همین چیزها می دانست و بنابراین ضربتی كه یك چنین موجود پستی می خواست به امام هادی (ع) وارد كند، اسكانش در خان الصعالیك بود متوكل با این روش خائنانه خود خیال كرده بود كه پسر رسول خدا را سخت كوبیده و مقام شامخ او را در هم شكسته
[ صفحه 44]
یا دست كم از مرتبه اعلایش فرود آورده است ولی اگر متوكل می دانست و متوكل های دیگر جهان می توانستند بدانند، ملاك اعتبار و ارزش انسان در محیط انسانیت چیست هرگز در مبارزات زندگی آلوده به این كردارهای ناپسند و ناجوانمردانه نمی شدند، متوكل موجود حریص و سادیك بوده و از آزار مردم دل شاد می گشت. معروف است كه این خلیفه در محافل مستی و شادی خود ناگهان هوس می كرد كه سبدهای عقرب و زنبیل هایی از مار و رطیل را به جان همنشینان خود بیافكند و حتی حكایت می كنند كه گاهی هوس می كرد شیر یا ببر گرسنه ای را از باغ وحش او به بارگاهش راه بدهند تا از تماشای هراس و وحشت مردم در برابر این جانور درنده، عطش مردم آزاری او فرونشیند.
داستان جسارتها و گستاخیهای این موجود مریض و منحرف نسبت به قبور مطهره شهدای كربلا بر سر زبانهاست او از این اقدام احمقانه هدفی جز ارضای مرض منحوس خود نداشت و به این ترتیب بر امام هادی (ع) در سامرا بسیار سخت می گذشت.
[ صفحه 43]
به سوی سامرا را یك سفر جبری نشان می دهد، امام خواه و ناخواه مدینه را به قصد سامرا ترك فرمود.
باری طبق صلاح دیدهای سیاسی - اجتماعی امام تصمیم به سفر گرفت، البته با همان تشریفات و احتراماتی كه متوكل وعده داده بود این سفر برگزار شد، اما هنگامی كه موكب امام به شهر سامرا رسید متوكل دستور داد خاندان رسالت را به بهانه اینكه هنوز قصر مناسبی جهت اقامت امام تهیه ندیده اند در (خان الصعالیك) فرود آورند خان الصعالیك از نظر لغت به معنای (خانه گدایان) می باشد، این مكان جای محترم و مجللی نبود هر چند اقامت امام در آنجا بیش از دو سه روز به طول نینجامید و بعد به خانه آبرومند و آبادی نقل مكان كردند ولی از دیدگاه سیاسی این نخستین ضربه ای بود كه متوكل به زعم خود بر شخصیت امام هادی فرود آورده بود.
سیاستمداران و مردمان سودپرست و آنان كه شخصیت ها را بر ملاك مادیات می سنجند سودها و زیانهای زندگی را در سود و زیان مادی منحصر می دانند و مطلقا به معنویات و مقام روحی اشخاص نمی اندیشند، دارای چنین بینشی هستند متوكل كه در محیط حیات خود جز قصر و شكوه و تجمل و امر و نهی، برجستگی دیگری نمی دید، امتیازات حیات خود را محدود به همین چیزها می دانست و بنابراین ضربتی كه یك چنین موجود پستی می خواست به امام هادی (ع) وارد كند، اسكانش در خان الصعالیك بود متوكل با این روش خائنانه خود خیال كرده بود كه پسر رسول خدا را سخت كوبیده و مقام شامخ او را در هم شكسته
[ صفحه 44]
یا دست كم از مرتبه اعلایش فرود آورده است ولی اگر متوكل می دانست و متوكل های دیگر جهان می توانستند بدانند، ملاك اعتبار و ارزش انسان در محیط انسانیت چیست هرگز در مبارزات زندگی آلوده به این كردارهای ناپسند و ناجوانمردانه نمی شدند، متوكل موجود حریص و سادیك بوده و از آزار مردم دل شاد می گشت. معروف است كه این خلیفه در محافل مستی و شادی خود ناگهان هوس می كرد كه سبدهای عقرب و زنبیل هایی از مار و رطیل را به جان همنشینان خود بیافكند و حتی حكایت می كنند كه گاهی هوس می كرد شیر یا ببر گرسنه ای را از باغ وحش او به بارگاهش راه بدهند تا از تماشای هراس و وحشت مردم در برابر این جانور درنده، عطش مردم آزاری او فرونشیند.
داستان جسارتها و گستاخیهای این موجود مریض و منحرف نسبت به قبور مطهره شهدای كربلا بر سر زبانهاست او از این اقدام احمقانه هدفی جز ارضای مرض منحوس خود نداشت و به این ترتیب بر امام هادی (ع) در سامرا بسیار سخت می گذشت.